Rebelya

Napisał/a: Jiuser πbastionach PO

Prawo i Sprawiedliwość zdecydowanie podbiło serca Kaszubów i Kociewiaków.
Partia Jarosława Kaczyńskiego była bezkonkurencyjna w powiatach kościerskim i kartuskim, osiągając pułap 40 proc. poparcia.
https://goo.gl/LYKemG

Bez Kaszeb Polsczi niet.

Kaszuby to obecnie mój bastion. A jeśli ktoś ma z tym problem i się stawia, odsyłam do pana Toczka.

Napisał/a: Redakcja Rebelya.pl Widać, że przyrost ludności na Kaszubach jest więc co najmniej kilka razy większy niż w reszcie Polski.

Napisał/a: RydygierKaszuby to obecnie mój bastion.

Się kolega spisuje na medal.
Ja rower kupiłem rok temu i jeżdżę po podwrocławskich wsiach, oferując dziewczętom przystąpienie do programu 500+, ale wyników ni ma.
Jeśli nie rower, to co?
Zdradzi kolega tajemnicę sukcesu?;]

Napisał/a: post-gienekJa rower kupiłem rok temu i jeżdżę po podwrocławskich wsiach, oferując dziewczętom przystąpienie do programu 500+, ale wyników ni ma.

Uwaga, matematyka na poziomie podstawówki.

Dane:
Populacja Polski - 38,4 mln
Średnia oczekiwana długość życia w Polsce - 77,4 lat
Liczba nowonarodzonych dzieci w 2016 roku w Polsce: 382 tys. dzieci.

Pytanie:
Czy liczba urodzeń rocznie jest wystarczająca do odtworzenia populacji, większa lub mniejsza? O ile?

Liczba nowonarodzonych dzieci rocznie, niezbędna do odtworzenia populacji:
Działanie: 38 400 000/77,4 = 496 124

496 000 - 382 000 = 114 000
496/382=1,3

Odpowiedź: W Polsce rodzi się zbyt mało dzieci, aby odtworzyć populację. Liczba urodzeń winna być większa min. o 30%, tj. o 114 tys. rocznie.

Uwaga: Zadanie powyższe dla uproszczenia pomija zawiłości struktury wieku, która w obecnym kształcie powoduje zachwianie obrazu ilustrowanego wskaźnikiem przyrostu naturalnego.

Ale tu nie chodzi o matematykę na poziomie podstawówki, czy nawet odtwarzanie populacji. Problem negatywnego trendu w demografii był znany i sygnalizowany od dawna. Jeśli ten trend udało się wyhamować - to bardzo dobrze.
Nikt nie wie ile dzieci powinno się rodzić, więc można zakładać, że zawsze rodzi się tyle, ile powinno - z punktu widzenia rodziców.
Demografię należy traktować jako jeden ze statystycznych parametrów opisujących populację.

Na Islandii mieli boom narodzin 9 miesięcy po futbolowych midtrzostwach Europy. Minister Bańka i PZPN mają okazję żeby się wykazać skutecznością przy okazji mistrzostw świata;]

Napisał/a: odys Ja tam jestem do Polaków jako pewnej zbiorowości nieco przywiązany i wolałbym raczej, aby przetrwali.

Napisał/a: odys Toteż wolałbym, aby dzieci rodziło się nie mniej, niż liczyła generacja rodziców.

Napisał/a: japisz Może za 100 lat nie będzie już narodów w dzisiejszym rozumieniu (i niekoniecznie będzie to złe)?

Tak, oczywiście, to prawda. Sto lat temu nie było narodów w dzisiejszym rozumieniu (bo rozumiano to słowo nieco inaczej) i za sto lat nie będzie także. Ale też nie przesadzajmy z tym melancholijnym panta rhei i nie kwitujmy tego wzruszeniem ramion. Jest jednak tych parę drobiazgów, które chciałoby się umieścić na jakiejś arce, czy tej z piosenki Młynarskiego, czy Kaczmarskiego.

Napisał/a: japisz A co nam (jako narodowi populacji) takiego niezbędnego dawałoby utrzymywanie (niepomniejszanie) stanu liczebnego?

Stabilna populacja (z niewielką krzywą wzrostu) zabezpiecza daje tyle, co w starej przypowieści:
Człowiek dorosły przynosi do domu trzy bochenki: jeden dla siebie i żony, drugi dla dzieci, trzeci dla staruszków-rodziców.
To bardzo ciekawa koncepcja, by ukraść drugi bochenek: rezygnując z dzieci, można się wzbogacić. Ale za lat trzydzieści (w dzisiejszych czasach nawet nieco później), dorosły człowiek będzie musiał licznym starcom dać dwa bochenki. Jemu samemu i jego dzieciom zostanie już tylko jeden.
To właśnie zrobiliśmy (jako społeczeństwo).

Już zaburzenie normalnej piramidy populacji za sprawą wielkiej wojny zaowocowało wahadłem wyżów i niżów demograficznych, które destabilizowały gospodarkę nagłym skokowym zapotrzebowaniem na szkoły, mieszkania, nagłym zalaniem rynku młodymi pracownikami - a teraz nagłym ich brakiem. Ale ostatnie 25 lat stworzyło wyrwę większą niż II wojna światowa.

Stały wzrost populacji miewa pewne plusy: Europie umożliwił ekspansję na cały świat, zaludnienie Ameryk i Australii, oraz pewnych obszarów Azji i Afryki - a to wszystko przy przecież stosunkowo dużych stratach. Wciąż jeszcze przejadamy dorobek tamtej ekspancji, ale on się właśnie kończy.

Stały wzrost populacji tutejszej ludności był także jednym z czynników uniemożliwiających skolonizowanie naszych ziem przez narody państw zaborczych. A przecież te narody były chętne i gotowe do kolonizacji.

Jest więc kilka niezaprzeczalnych atutów stabilnej i dodatniej demografii.

Napisał/a: japisz Nawet jeśli nasza liczebność się zmniejsza, nie musi deprecjonować to automatycznie naszej wartości ani naszego znaczenia dla świata.

Automatycznie - nie musi.
Tak jak w skali indywidualnej rezygnacja z własnego przetrwania (także i potomstwa) dla dobra całej społeczności jest (a przynajmniej bywa) na tyle wartościowe, by takie jednostki stawiać na piedestał i wzór dal wszystkich, tak też może być i ze zbiorowościami, czemu nie.
Badacz, poświęcający swoje życie odkryciom służącym ludzkości, kapłan oddający się całkowicie posłudze Kościoła, nauczyciel oddający całe swoje życie cudzym dzieciom - oto bohaterowie, których życie z pewnością wydało owoc; miało wartość i znaczenie.

Pytanie jednak: w czym własną wartość i znaczenie dla świata upatrują dziś Polacy, rezygnujący z biologicznego przetrwania? Niestety, najczęściej w niczym. Najczęściej rezygnują z dzieci dla podniesienia standardu własnej egzystencji, bo dalszy horyzont ich nie interesuje. Chyba, że horyzont prywatnych doznań, których smak jednak zabiorą ze sobą do grobu.

Napisał/a: japisz Zawsze jacyś tam będą się rozmnażać, więc całkowite wymarcie (pomijając globalną katastrofę typu uderzenie mega- meteorytu) raczej nie nastąpi.

To prawdopodobnie prawda.
Ale tak jak z biologicznego i kulturowego punktru widzenia jestem żywotnie zainteresowany przetrwaniem moich dzieci, bardziej niż dzieci sąsiada - tak też jestem bardziej zainteresowany przetrwaniem narodu niosącego pokrewną pulę genów, ale też rymy Mickiewicza, myśli Wojtyły itd.